Nu een nieuwe regering moet gevormd worden, weet iedereen dat één van de doelstellingen die als belangrijk wordt beschouwd, de realisatie is van een « fiscale hervorming ».

Bij het lezen van de partijprogramma’s moeten we vaststellen dat er geen enkele partij een echt ambitieuze hervorming voorstelt.

De meeste stellen zich tevreden met voorstellen die ertoe neigen om het totaalbedrag van de fiscale lasten te behouden door verhogingen van bepaalde belastingen en verlagingen van andere belastingen voor te stellen. Men weet dat dit soort voorstellen over het algemeen eindigt in een algemene belastingverhoging. Wat wordt voorgesteld en aanvaardbaar blijft, is om de last op de inkomsten uit kapitaal te verhogen en deze uit arbeid te verlagen.

Het voorstel kan simpel lijken en het vindt een onbetwiste rechtvaardiging in het feit dat België meer dan eender welk land de inkomsten uit arbeid belast. Maar men herhaalt nooit dat dit een beredeneerde en perfect cynische keuze is: de inkomsten uit arbeid zijn het zwaarst belast en dit om de eenvoudige reden dat ze mathematisch de belangrijkste zijn en dat het door deze inkomsten te belasten is dat de staat het maximum aan belastingen ontvangt. Als we de fiscale lasten op arbeid met slechts 1 punt zouden willen verlagen - wat uiteraard belachelijk is - en de belasting op roerende inkomsten met een gelijkwaardig bedrag zouden verhogen, zou de voorheffing met 5 tot 6 punten moeten verhoogd worden, wat een aanzienlijke verhoging is. Dit is gewoon zo, omdat er veel minder roerende inkomsten zijn dan beroepsinkomsten.

Aangezien de staat in realiteit nooit zijn uitgaven vermindert, en dat het waarschijnlijk is dat ze deze nog zal verhogen, kunnen we een sterke verhoging van de belasting op het spaarwezen vrezen, dit gecombineerd met een belachelijke verlaging van de belasting op bepaalde beroepsinkomsten.

Het is zo dat bepaalde partijen, die niet de meerderheid vormen, een belastingvermindering van …. 5 miljard euro voorstellen. Vergeleken met het totaal van lasten waarmee de belastingplichtigen overstelpt worden, moet dit 2 tot 3% vertegenwoordigen en dan nog, dit project gaat niet gepaard met een vermindering van uitgaven, maar met een, uiteraard loze, hoop dat dergelijk kleine lastenverlaging een “retoureffect” met zich mee zal brengen dat de belastbare grond zal vernieuwd worden, en dus andere belastingen. Zelfs diegene die de belastingen willen verlagen, proberen in werkelijkheid om ze niet nog te verhogen, en dit na twee jaar in dewelke de belastingijver haar hoogtepunt bereikt.

Een echte fiscale hervorming zou bestaan uit eerst en vooral een eerste vraag stellen, betreffende de afwezigheid van rechtvaardiging van een systeem waar de staat ongeveer de helft afhoudt van wat de mensen verdienen. Dit leidt noodzakelijkerwijze naar het in vraag stellen van de rol van de staat, die gevoelig moet ingeperkt worden, en dus het belang van haar uitgaven, door de doctrine van de welvaartstaat, die de oorzaak is van de stijgende verstaatsing van de hele maatschappij, in vraag te stellen. Aangezien geen enkele regeringspartij de moed heeft om dit te doen, moet men zich aan niet veel goeds verwachten in de volgende 5 jaar.