ours-idefisc

Idefisc — Belastingsnieuws

Editoriaal: Er zal geen echte fiscale hervorming zijn.

Nu een nieuwe regering moet gevormd worden, weet iedereen dat één van de doelstellingen die als belangrijk wordt beschouwd, de realisatie is van een « fiscale hervorming ».

Bij het lezen van de partijprogramma’s moeten we vaststellen dat er geen enkele partij een echt ambitieuze hervorming voorstelt.

De meeste stellen zich tevreden met voorstellen die ertoe neigen om het totaalbedrag van de fiscale lasten te behouden door verhogingen van bepaalde belastingen en verlagingen van andere belastingen voor te stellen. Men weet dat dit soort voorstellen over het algemeen eindigt in een algemene belastingverhoging. Wat wordt voorgesteld en aanvaardbaar blijft, is om de last op de inkomsten uit kapitaal te verhogen en deze uit arbeid te verlagen.

Het voorstel kan simpel lijken en het vindt een onbetwiste rechtvaardiging in het feit dat België meer dan eender welk land de inkomsten uit arbeid belast. Maar men herhaalt nooit dat dit een beredeneerde en perfect cynische keuze is: de inkomsten uit arbeid zijn het zwaarst belast en dit om de eenvoudige reden dat ze mathematisch de belangrijkste zijn en dat het door deze inkomsten te belasten is dat de staat het maximum aan belastingen ontvangt. Als we de fiscale lasten op arbeid met slechts 1 punt zouden willen verlagen - wat uiteraard belachelijk is - en de belasting op roerende inkomsten met een gelijkwaardig bedrag zouden verhogen, zou de voorheffing met 5 tot 6 punten moeten verhoogd worden, wat een aanzienlijke verhoging is. Dit is gewoon zo, omdat er veel minder roerende inkomsten zijn dan beroepsinkomsten.

Aangezien de staat in realiteit nooit zijn uitgaven vermindert, en dat het waarschijnlijk is dat ze deze nog zal verhogen, kunnen we een sterke verhoging van de belasting op het spaarwezen vrezen, dit gecombineerd met een belachelijke verlaging van de belasting op bepaalde beroepsinkomsten.

Het is zo dat bepaalde partijen, die niet de meerderheid vormen, een belastingvermindering van …. 5 miljard euro voorstellen. Vergeleken met het totaal van lasten waarmee de belastingplichtigen overstelpt worden, moet dit 2 tot 3% vertegenwoordigen en dan nog, dit project gaat niet gepaard met een vermindering van uitgaven, maar met een, uiteraard loze, hoop dat dergelijk kleine lastenverlaging een “retoureffect” met zich mee zal brengen dat de belastbare grond zal vernieuwd worden, en dus andere belastingen. Zelfs diegene die de belastingen willen verlagen, proberen in werkelijkheid om ze niet nog te verhogen, en dit na twee jaar in dewelke de belastingijver haar hoogtepunt bereikt.

Een echte fiscale hervorming zou bestaan uit eerst en vooral een eerste vraag stellen, betreffende de afwezigheid van rechtvaardiging van een systeem waar de staat ongeveer de helft afhoudt van wat de mensen verdienen. Dit leidt noodzakelijkerwijze naar het in vraag stellen van de rol van de staat, die gevoelig moet ingeperkt worden, en dus het belang van haar uitgaven, door de doctrine van de welvaartstaat, die de oorzaak is van de stijgende verstaatsing van de hele maatschappij, in vraag te stellen. Aangezien geen enkele regeringspartij de moed heeft om dit te doen, moet men zich aan niet veel goeds verwachten in de volgende 5 jaar.

Auteur : Thierry Afschrift

Editorial : Il n’y aura pas de vraie réforme fiscale

A l’heure de constituer un nouveau gouvernement, chacun sait que l’un des enjeux présentés comme majeurs est la réalisation d’une « réforme fiscale ».

A lire les programmes des partis, il faut bien constater qu’aucun ne propose une réforme réellement ambitieuse.

La plupart se contentent de propositions tendant à maintenir le montant total des charges fiscales, en proposant des augmentations de certains impôts et des diminutions d’autres taxes. L’on sait qu’en général ce genre de proposition aboutit quand même toujours à une augmentation de l’impôt total. Ce qui est proposé, c’est dans une mesure qui reste à apprécier, augmenter la charge sur les revenus du capital tout en diminuant celle qui frappe le travail.

La proposition peut paraître simple et elle trouve une incontestable justification dans le fait que la Belgique taxe, plus que n’importe quel autre pays au monde, les revenus du travail. Mais on ne rappelle jamais que c’est un choix délibéré et parfaitement cynique : les revenus du travail sont les plus lourdement taxés tout simplement parce qu’ils sont mathématiquement les plus importants et que c’est en taxant ces revenus là que l’Etat perçoit le maximum d’impôt. Si l’on voulait réduire de seulement 1 point - ce qui est évidemment dérisoire - la charge fiscale sur le travail et augmenter d’un montant équivalant l’impôt sur les revenus mobiliers, il faudrait majorer le précompte de 5 à 6 points, ce qui est une augmentation substantielle. Il en est ainsi tout simplement parce qu’il y a beaucoup moins de revenus mobiliers que de revenus professionnels.

Comme en réalité l’Etat ne diminue jamais ses dépenses, et qu’il est vraisemblable qu’il les augmentera encore, on peut craindre une forte augmentation de la taxation de l’épargne, combinée à une diminution dérisoire de l’imposition de certains revenus professionnels.

Il est vrai que certains partis, qui ne forment pas la majorité, proposent une réduction d’impôt de ... 5 milliards d’euros. Par rapport au total des charges qui accablent les contribuables, cela doit représenter 2 à 3 % et encore, ce projet ne s’accompagne pas d’une réduction de dépenses, mais d’un espoir, évidemment vain, qu’une réduction aussi minuscule des charges entraînera un « effet retour » qui recréera de la base imposable, et donc d’autres impôts. Même ceux qui veulent réduire les impôts ne visent en réalité qu’à ne pas encore les augmenter, et ce après deux ans où la rage taxation a atteint des sommets.

Une vraie réforme fiscale consisterait à poser d’abord la première question, qui est celle de l’absence de justification d’un système où l’Etat prélève environ la moitié de tout ce que les gens gagnent. Cela amène nécessairement à se poser la question du rôle de l’Etat, qu’il faut réduire sensiblement, et donc de l’importance de ses dépenses, en remettant en cause la doctrine de l’Etat Providence qui est la cause de l’étatisation croissante de l’ensemble de la société. Comme aucun parti de gouvernement n’a le courage de le faire, il ne faut s’attendre à rien de bon dans les 5 années à venir.

Auteur : Thierry Afschrift
ours-idefisc
Idefisc — Actualités Fiscales
©2003-2020 Idefisc & Words and Wires W3validator