De OESO is een internationaal organisme met als initieel doel een betere samenwerking tussen de landen te verzekeren met het oog op de economische ontwikkeling. Het is lange tijd vooral een economische raadgever voor de landen geweest, die meestal een aanpak verdedigde die gebaseerd was op de vrije uitwisseling, en soms enkele ideeën die neigden naar de liberalisering van de economie onderstreepte.
Op fiscaal vlak speelde het een rol van expert en heeft het meer bepaald opeenvolgende modellen van verdragen ter voorkoming van de dubbele belasting voorgesteld, die de landen vrij waren aan te nemen zoals ze werden voorgesteld of aangepast in functie van hun eigen behoeften.
Begin de jaren 2000, en in het bijzonder in 2009, speelt het echter een meer politieke rol. De OESO heeft zo een “wereldforum over de transparantie en de uitwisseling van gegevens in het kader van fiscale doeleinden” gecreëerd. Dit leidt tot een verwarring, die opzettelijk in stand wordt gehouden, met betrekking tot het begrip transparantie. Dit is goed wanneer het een transparantie van de publieke machten inhoudt jegens de bevolking waarvan ze de geconfiskeerde middelen gebruikt via de belastingen. Het is echter een manier om de macht van de landen nog meer uit te breiden en het betekent een gevaar voor het privé-leven wanneer het de bedoeling is om de transparantie van het vermogen van individuen tegenover het land te verzekeren. Wat de OESO echter zoekt, is enkel en alleen die laatste “transparantie”, welke een vorm van inquisitie is.
Naar het voorbeeld van de FATF, bevoegd inzake witwassen van kapitaal, is het forum over de transparantie, zonder parlementaire vergadering en enkel samengesteld uit experts die benoemd zijn door de uitvoerende macht van het land, van alle democratische legitimiteit ontdaan. Maar, nog steeds naar het voorbeeld van de FATF, stelt het teksten op, onder de vorm van “aanbevelingen”, voor de FATF, en onder de vorm van “normen” voor de OESO, die in werkelijkheid aan de Parlementen van de nationale staten worden opgelegd.
Het is op die manier dat we eind juli weet hebben gekregen van een “standaard” norm voor de automatische gegevensuitwisseling. Deze norm, sterk geïnspireerd door de de Amerikaanse vereisten in de FATCA-akkoorden, verplicht de banken in alle lidstaten van de OESO, met een bedoeling om zich over de hele wereld uit te breiden, om in de praktijk een belangrijke hoeveelheid jaarlijkse informatie over hun klanten aan de regering van hun land van woonplaats over te maken.
Deze gegevens gaan veel verder dan hetgeen momenteel voorzien is door de spaarrichtlijn, met andere woorden het bedrag van interesten. Ook het bedrag van de dividenden, de meerwaarden en zelfs het saldo van de rekeningen op het einde van het boekjaar zullen moeten bekend gemaakt worden, dit op risico dat gegevens worden overgemaakt aan landen, zoals België die noch het fortuin, nog de meerwaarden belast, waarvan de administratie deze informatie niet nodig heeft om de belastingen te heffen, maar die zeker onrechtstreeks zal gebruikt worden in het kader van een “kadaster van fortuinen”.
Een eigenaardige toekomst voor een organisatie die van een expert ter verdediging van de economische vrijheden, is veranderd in een initiatiefnemer van een wereldwijde big brother.