In gans Europa en in het bijzonder in België vat de fiscale actualiteit van de laatste jaren zich samen in een schrijnende trilogie: systematische verhoging van de belastingen, toename van de bevoegdheden van de fiscus, aantastingen van de rechten van de belastingplichtigen.

De inventaris van vooral de maatregelen die door de huidige Belgische regering werden genomen sinds zij aan het bewind is, is snel opgemaakt: stijging van de lasten op beroepsinkomsten en bedrijfsopbrengsten ( waaronder als meest frappante voorbeelden de veel zwaardere belasting van voordelen allerhande, en de verhoging van de belasting op liquidatieboni), verhoging van de administratieve en strafsancties op fiscaal vlak, nieuwe bevoegdheden voor de administratie, opheffing van het bankgeheim, de creatie van een database “big brother” door de administratie, nieuwe aangifteverplichtingen voor activa, zoals verzekeringen, en binnenkort de trusts, zelfs al leveren ze geen belastbare inkomsten op, en vooral een spectaculaire explosie van belastingen die de opbrengsten uit onroerend vermogen aantasten.

Welnu, we weten dat in deze materie de fiscus pure virtuele inkomsten belast omdat zij vaak lager liggen dan de inflatie. De belastingniveaus die meestal op 25% van de spaarinkomsten liggen, zijn, in tegenstelling tot wat de officiële middens bevestigen, zijn hoog geworden en de lijst van vrijgestelde inkomsten is aanzienlijk korter geworden.

Zelfs de strijd tegen de fraude vat zich in de praktijk, op kwantitatief niveau, samen tot dat kleine gedeelte van de fraude die betrekking heeft op roerende inkomsten die geïnvesteerd werden in het buitenland.

De werkelijkheid is dat de Staten, en voor de Belgische Staat, bewust of onbewust tot de conclusie zijn gekomen dat de enige weg om hun schulden te verminderen, op korte termijn, was om de spaarders te beroven door puur en simpel een deel van hun vermogen af te nemen. Een recente studie van het IMF heeft zopas deze opvatting gesteund door te stellen dat een oplossing zou zijn dat de Staten zich 10% van het geheel van het roerende en onroerende vermogen van de inwoners zouden toeëigenen, niet zozeer om de schuld terug te betalen, maar om ze op het reeds verhoogde niveau te brengen van 4 jaar geleden.

Deze methode, die in Cyprus door de Europese Unie werd overwogen, zal ongetwijfeld niet in de nabije toekomst gebruikt worden. We moeten er echter wel van bewust zijn dat de schulden van de Staten, en in het bijzonder deze van de Belgisch Staat, nooit volledig zullen kunnen terugbetaald worden en dat men uiteindelijk zal moeten terugvallen op noodoplossingen. Of het nu over een “éénmalige” zware belasting gaat op het kapitaal, of een combinatie van een nog zwaardere inflatie en belastingen die het inkomen nog meer aantasten, we kunnen het vandaag reeds met zekerheid voorspellen.

Maar uiteindelijk zal één van deze methoden gebruikt worden door de Staten die er niet in slagen om hun uitgaven te beperken.