Ze zijn met velen, de zaken, vooral fiscale zaken, waarin sinds het begin van de enquête, de personen die als schuldigen het voorwerp vormen van een inbreuk, die via met kennis van zaken georchestreerde “lekken” aan de pers worden bekend gemaakt, meestal zelfs nog vóór zij zelf weten waarvan ze beschuldigd worden.

Het probleem voor de fiscus en voor bepaalde media is dat er een rechtspraak bestaat en dat deze rechtspraak regelmatig die personen waarvan men dacht dat ze schuldig waren, vrijspreekt, ofwel omdat ze het slachtoffer zijn geweest van deloyale vervolgingen, ofwel eenvoudigweg omdat ze onschuldig zijn.

Na een recente pijnlijke mislukking van zijn administratie hebben we onlangs een Staatssecretaris kalmweg horen bevestigen dat hij “een probleem had met justitie”, en dat hij zich afvroeg of het niet interessant zou zijn om “ gespecialiseerde rechtbanken” op te richten voor fiscale inbreuken.

Deze eerbare politieker vergeet waarschijnlijk dat de fiscale Kamers van de rechtbanken reeds gespecialiseerd zijn, en dat hetzelfde geldt, zeker in de grote steden, voor strafkamers van rechtbanken.

Hij heeft zonder twijfel willen zeggen dat het voor hem niet voldoende was dat ze uit gespecialiseerde magistraten samengesteld zijn, maar vooral dat deze rechtbanken “speciaal” zouden moeten zijn, opdat zijn administratie meer in het gelijk zou gesteld worden.

Er bestaan mooie voorbeelden die hem zouden moeten aanzetten tot nadenken. De revolutionaire rechtbanken waren voldoende gewillig om bijna iedereen die Robespierre hen aanduidde naar de guillotine te sturen. Als eventuele inspiratiebron zijn er ook de “speciale afdelingen” die door het regime van Vichy gecreëerd werden om diegene te veroordelen die door onafhankelijke en onpartijdige rechters werden gespaard….