Het Wetboek van de Inkomstenbelastingen (WIB92) bevat een bepaling over de fiscaliteit van niet-inwoners die eerder onbekend is en in de praktijk de catch all- of veiligheidsnet-bepaling genoemd wordt. Deze bepaling zit vervat in artikel 228 3 van het WIB92.
We willen er even aan herinneren dat het aantal bepalingen met betrekking tot belastingen voor niet-inwoners eerder beperkt is. Tegen het licht van het wettigheidsbeginsel van de belastingen, (dat genterpreteerd wordt in de zin van wat in principe niet in de belastingwet is voorzien is, is niet belastbaar) leidt deze vaststelling tot het besluit dat in een bepaald aantal gevallen, sommige inkomsten die hun oorsprong vinden in België niet in België belastbaar zijn, wanneer ze ontvangen worden door niet-inwoners.
In bepaalde situaties beschikt België als bronstaat over een heffingsbevoegdheid over deze inkomsten. Dergelijke situaties komen meestal voor bij de toepassing van een overeenkomst tot het vermijden van dubbele belasting. Hoewel sommigen deze overeenkomsten als paradoxaal beschouwen, zorgen zij voor situaties waarin Belgi beschikt over een heffingsbevoegdheid op inkomsten ontvangen door een niet-inwoner, maar deze niet kan uitoefenen omdat haar nationaal recht deze belastingheffing op inkomsten van niet-inwoners niet voorziet (hoewel Belgi zowel natuurlijke als rechtspersonen met een verblijfplaats in België dezelfde inkomsten wel kan belasten).
Het artikel 228 3 van het WIB92 heeft wil een oplossing bieden voor dit soort situaties. In dit belastingstelsel zijn inkomsten in de zin van WIB92 niet belastbaar als belasting voor niet-inwoners (omdat deze inkomsten volgens het principe dat in WIB92 toegepast is, niet onder artikel 228 1 of 2 van het WIB92 vallen, dat de belastbaar inkomsten bepaalt voor niet-inwoners); deze inkomsten worden wel belastbaar wanneer aan 3 voorwaarden voldaan wordt:
- Het moet gaan over inkomsten die in het licht van de vennootschapsbelasting, of van de belasting van rechtspersonen, belastbaar zouden zijn conform WIB92 (inkomsten die niet belastbaar zijn in n van deze 3 categoriën of vrijgesteld zijn, vallen dus niet onder de catch all-bepaling)
- De bedoelde inkomsten dienen een Belgische oorsprong te hebben, met andere woorden, ten laste hetzij van een inwoner van het Koninkrijk, of van een hier gevestigde vennootschap ofwel van de Belgische vaste inrichting van een niet-inwoner
- Maar dan nog moet de hiervoor vermelde heffingsbevoegdheid over de inkomsten aan Belgi toegewezen worden, in het kader van een overeenkomst tot het vermijden van dubbele belasting. Indien een dergelijke overeenkomst niet van toepassing is, is het nog steeds mogelijk dat deze inkomsten onder het toepassingsgebied van artikel 228 3 vallen, wanneer de niet-inwoner er niet in slaagt te bewijzen dat deze inkomsten daadwerkelijk belastbaar zijn in het land waar hij verblijft.
Terugkomend op de voorbereidende werken van de betrokken bepaling, vernemen we dat deze oorspronkelijk bedoeld was om aan België een heffingsbevoegdheid te verzekeren voor inkomsten uit dienstverlening. In de memorie van toelichting van deze wetgeving worden als voorbeeld aangehaald de bezoldigingen betaald aan Argentijnse, Braziliaanse, Guineese, Indische, Marokkaanse, Roemeense, Rwandese of Tunesische begunstigden, landen waarvoor de dubbele belastingovereenkomsten die Belgi heeft afgesloten met het land van verblijf de heffingsbevoegdheid voor deze inkomsten aan Belgi toekennen. Zonder artikel 228 3 van het WIB92 zouden deze inkomsten in België niet kunnen belast worden tenzij er een bepaling bestaat in het nationaal recht die dit toelaat.
Bij de invoering van deze bepaling leek de regering de catch all-bepaling alleen te willen toepassen op dit soort inkomsten, die in de memorie van toelichting limitatief opgesomd zijn, met de bedoeling deze lijst jaarlijks bij te werken, in een document met de titel Bericht aan de schuldenaars, gepubliceerd door de belastingadministratie.
Nochtans liet de oorspronkelijke versie van artikel 228 3 van het WIB92, door zijn brede opvatting, geen restrictieve interpretatie toe.
Bovendien hebben bij de invoering van artikel 228 3 in het WIB92 de beoefenaars van juridische beroepen de vraag opgeworpen over de mogelijke toepasbaarheid van het artikel op andere inkomsten dan deze die betrekking hebben op de dienstverlening; meer bepaald, inkomsten ontvangen door niet-inwoners/vennootschappen, in de vorm van meerwaarden op aandelen die deze vennootschappen kunnen verwezenlijken, bij de verkoop van hun deelneming in een Belgische vennootschap (in dat geval blijft België de bronstaat).
In België wordt vaak beweerd dat meerwaarden op aandelen voor ondernemingen vrijgesteld zijn van belastingen. Dat is vandaag niet helemaal het geval meer, omdat de vrijstelling van die meerwaarden, na de invoering van artikel 192 van het WIB92 ondergeschikt is aan de voorwaarde dat de overdragende vennootschap (in ons geval een niet-inwoner) de aandelen of deelbewijzen gedurende een ononderbroken periode van ten minste 1 jaar in volle eigendom moet bezitten. Wanneer dit niet het geval is, wordt de meerwaarde die bij de verkoop wordt verwezenlijkt, onderworpen aan een belastingvoet van 25%, zoals voorzien in artikel 217 van het WIB92.
Volgens artikel 228 1 en 2 van het WIB92 worden meerwaarden op aandelen verwezenlijkt door vennootschappen die niet in Belgi gevestigd zijn niet beschouwd als belastbaar inkomen. Is artikel 223 63 van het WIB92 van toepassing, wanneer een overeenkomst tot het vermijden van dubbele belasting geldt die aan Belgi als bronstaat de heffingsbevoegdheid op dit soort verwezenlijkte meerwaarden verleent (wanneer het zou gaan om aandelen van een Belgische vennootschap)?
Een strikte interpretatie van artikel 228 3 van het WIB92 zoals het oorspronkelijk deel uitmaakte van het Belgisch recht leek op deze conclusie te wijzen. Indien de nieuw opgelegde voorwaarden voor de vrijstelling van verwezenlijkte meerwaarden niet vervuld zijn, loopt een niet-inwoner/vennootschap het risico om in België belast te worden.
Eenzelfde argumentatie kan ontwikkeld worden voor de inhaalbelasting van 0,412 % uit de vennootschapsbelasting wanneer een meerwaarde belastingvrij is volgens artikel 192 van het WIB92, maar de vennootschap niet als kleine onderneming kan beschouwd worden in de zin van het Wetboek van vennootschappen.
Er dient eveneens opgemerkt te worden dat de catch-all-bepaling bovendien van toepassing is op niet-conventionele situaties. In dit geval kan de niet-inwoner alleszins bewijzen dat de inkomsten belast werden (of worden) in het land waar hij verblijft. Maar nog steeds moet de daadwerkelijke belasting van deze inkomsten bewezen worden.
Vanaf het moment dat de bepaling van artikel 228 3 van het WIB92 van toepassing is op de gegeven situatie, zal Belgi een belasting heffen ten belope van een bedrijfsvoorheffing van 33%, berekend op het bedrag van de inkomsten na aftrek van een forfaitair bedrag voor kosten dat gelijk is aan 50% van het brutobedrag van de inkomsten, met andere woorden tegen een effectieve belastingvoet van 16,5%.
Zonder twijfel zijn het deze gevolgen, die de wetgever oorspronkelijk niet wenste maar die leidden tot een belangrijke bron van economische onzekerheid, die de wetgever ertoe gebracht hebben de tekst van de catch all-bepaling uit artikel 228 3 met terugwerkende kracht tot 1 juli 2016 te wijzigen. Deze wijziging is in voege getreden met de wet van 18 december 2016 tot regeling van de erkenning en de afbakening van crowdfunding en (zoals zo vaak) houdende diverse bepalingen.
Als gevolg van deze wijzigingen is artikel 228 3 niet langer alleen maar van toepassing op dienstverlening aan een inwoner van het Koninkrijk of een belastingplichtige die onderworpen is aan de vennootschaps- of rechtspersonenbelasting, in de mate waarin deze inkomsten (uit dienstverlening) belastbaar zijn in België, in toepassing van een overeenkomst tot het vermijden van dubbele belasting, of wanneer een dergelijke overeenkomst niet van toepassing is) wanneer de belastingplichtige/niet-inwoner het bewijs niet levert dat deze inkomsten daadwerkelijk in het land waar hij verblijft belast zijn;
Het risico om de catch all-bepaling te zien toepassen op meerwaarden op aandelen van Belgische ondernemingen die verwezenlijkt worden door buitenlandse ondernemingen wordt daarmee vermeden.