In België was het de traditie dat de politieke macht zich, zeker op fiscaal vlak, niet moeide met het beheer van individuele dossiers van belastingplichtigen.

Dat is de reden waarom de ministeriële kabinetten, wanneer ze werden gewaarschuwd door een belastingplichtige die zich beklaagde over zijn fiscale behandeling, zich traditioneel onthielden om hierin tussen te komen, behalve eventueel de klacht doorspelen aan de bevoegde dienst.

Deze traditie van “neutraliteit van de Staat” houdt in dat de politiekers, en meer bepaald de leden van de regering, algemene beslissingen kunnen nemen in het kader van hun competenties, maar dat het exclusief aan de administratie toekomt om de specifieke gevallen te beheren.

Het is dan ook verwonderlijk om te zien dat parlementairen, wanneer het gaat om een vermeende fiscale fraude, onmiddellijk vragen stellen aan leden van de regering over specifieke dossiers, en zelfs dat bepaalde dossiers, betreffende dossiers van grote bedrijven of zinnebeeldige personaliteiten, het voorwerp vormen van onderzoeken, zoals dat het geval is voor een groot elektriciteitsbedrijf, dit op verzoek van een Staatssecretaris die werd gewaarschuwd door een collega van zijn politieke partij. Los van dit feit, dit belangrijk principe van de neutraliteit van de Staat, is een nieuwe afdrijving van de macht, gewoon omdat men zich in een verkiezingscampagne bevindt.