Iedereen krijgt tegenwoordig adviezen van zijn bankinstellingen die hen waarschuwen van het feit dat de bank zijn identiteit en het nummer van zijn bankrekening communiceert aan een “centraal bestand” tot dewelke de fiscus toegang kan hebben.

In realiteit wordt dit bestand niet bijgehouden door de fiscale administratie, maar wordt deze beheerd door de Nationale Bank van België. Het bevat noch de saldo’ s van de rekeningen, noch de namen van de economische begunstigden van de rekeningen die bedrijven bezitten, maar enkel de identiteit van de titularis en het bankrekeningnummer dat een Belgische inwoner bezit bij een Belgische bank.

De belastingplichtigen moeten zelf ook de lijst van bankrekeningen die zij bij buitenlandse banken bezitten, communiceren.

De fiscus zal niet automatisch toegang hebben tot deze informatie. Hij kan pas toegang hebben, met het oog op een belasting, nadat hij “aanwijzingen van fraude” heeft bekend gemaakt aan de belastingplichtige die, in voorkomend geval, het recht zal hebben om aan de rechter een betwisting op dit punt voor te leggen.

Maar deze formaliteit is niet vereist voor de belastingontvanger wanneer hij probeert om de reeds verworven belastingen te innen. Hij kan zich onvoorwaardelijk richten tot het centrale Contactpunt en de lijst van alle bankrekeningen die een Belgisch belastingplichtige bezit, bekomen, alsook van alle buitenlandse rekeningen die deze laatste zal aangegeven hebben. En, wanneer deze informatie in het bezit is van de ontvanger, is hij vrij om deze te communiceren aan de belastingdiensten, en zelfs om deze informatie in te voeren in een algemene databank van de fiscale administratie.

Als men daaraan vanaf 2015 het perspectief van een automatische informatie-uitwisseling tussen vele landen toevoegt en de ontwikkeling van de patrimoniale documentatie die de administratie verzamelt, moet men hieruit besluiten dat, ondanks de enkele regels die nog bestaan om het privéleven te beschermen, het een waar vermogenskadaster is dat, stuk per stuk, door de administraties wordt opgebouwd. In dat domein als in zovele andere, en niet alleen op vlak van fiscale zaken, denkt de Staat dat het zijn recht is om alles te weten over iedereen en geeft zichzelf hiervoor de nodige middelen.