De rechtbank van eerste aanleg te Brussel heeft zojuist een mooie principiële beslissing genomen.

De Bijzondere Belastinginspectie, altijd benieuwd naar informatie, en die haar bevoegdheden voortdurend wil uitbreiden, had Proximus gevraagd naar de telefoonrekeningen van een bedrijfsleider.

Ze vermoedde dat hij om fiscale redenen ten onrechte in het buitenland gedomicilieerd was, en dat hij daadwerkelijk in België woonde. Gedetailleerde facturen van een telefoonoperator maken het soms mogelijk om bepaalde vermoedens van verblijf in België vast te stellen door gesprekken vanuit België enerzijds en in het buitenland anderzijds op te nemen. Het is hiervoor niet nodig om details over de "aansluitingen" te activeren tijdens oproepen.

Met een gevoel van privacy dat moet worden gerespecteerd, weigerde Proximus in te gaan op het verzoek van de BBI. Deze laatste legde haar een boete op omdat ze niet had gereageerd op een verzoek om informatie, en Proximus stelde moedig een beroep in bij de rechtbank van eerste aanleg.

Het is dat beroep dat gegrond werd verklaard.

In beginsel kan de belastingdienst informatie opvragen bij derden, normaal gesproken elke derde, om de fiscale situatie van een belastingplichtige te bepalen. Maar in dit geval was de informatie een kwestie van privacy. Deze regel is een fundamentele regel, waarvan de zeer algemene bepaling voor het opvragen van informatie niet toestaat dat bij gebrek aan precisie wordt afgeweken. Kortom, als de wet expliciet had voorzien in de verplichting voor telefoonoperatoren om de belastingdienst te antwoorden, is het mogelijk dat de rechter de fiscus in het gelijk zou hebben gesteld, hoewel de bescherming van de persoonlijke levenssfeer afhankelijk is van een hogere standaard, het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, maar aan bepaalde beperkingen is onderworpen.

Bij gebreke van een voldoende nauwkeurige bepaling was de rechtbank dan ook van oordeel dat Proximus niet verplicht was om te reageren op het verzoek om inlichtingen van de fiscus.

Dit is slechts een beslissing in eerste aanleg en er kan nog beroep tegen worden aangetekend.

Dit is echter een bemoedigend besluit. Maar het heeft ook bepaalde beperkingen: het is uiteraard niet van toepassing wanneer de telefoonrekening die is van een bedrijf of een werknemer die van plan is het bedrag als beroepskosten af te trekken en die het dus zelf moet overleggen. In zo'n geval hoeft de fiscus niet eens informatie op te vragen aan een telefoonoperator.

Het is te hopen dat een dergelijke beslissing een einde zal maken aan de vele pogingen van de overheid om de privacy te negeren om informatie op te vragen die duidelijk de privacybescherming zou schenden. Of, integendeel, we moeten vrezen dat onze Minister van Financiën op een dag een wet zal aannemen die de magere bescherming van degenen die hun privacy willen beschermen, verder wijzigt.