Eerst was er de sanitaire crisis die op vandaag heel geleidelijk aan onder controle lijkt. De Europese staten hebben ervoor gekozen om er nog een economische crisis aan toe te voegen die nog maar begint.

Deze crisis is niet de Covid-19 crisis, het is deze van de lock-down die bedrijven ruïneert en ervoor zorgt dat de staten zich kunnen opwerpen als redders door van een deel van de schade het herstellen door te beweren "steun" te verlenen aan bedrijven die zij heeft gedwongen om ten minste tijdelijk, soms definitief, te stoppen met hun activiteit.

Hoe bescheiden deze "steunmaatregelen" ook zijn, zij betekenen een kolossale uitgave, waarvan de inkomsten uiteraard enorm zullen dalen, gezien het verlies van omzet en winst van de gebruikelijke bijdrageplichtigen.

Momenteel geven we uit zonder te tellen. Morgen zullen we de tekorten die de lock-down met zich heeft meegebracht wel moeten recupereren bij de bijdrageplichtigen.

Dit zal ongetwijfeld over een paar jaar gebeuren door een “lissage” van de lasten. Maar men moet er niet aan twijfelen, het zal gebeuren.

De Staten zullen het niet aandurven om de consumptie die door de crisis al fors verminderd is nog meer te belasten. Ze zullen het ook niet kunnen gaan zoeken bij de werkgelegenheid. Op het einde zullen ze zich verplicht voelen om die mensen te volgen die zonder ophouden roepen dat men op één of andere manier de “rijken moet belasten”. Zonder rekening te houden met het feit dat kapitaal reeds zwaar wordt belast onder de vorm van zeer hoge successierechten, onroerende belastingen zoals registratierechten die bij de hoogste ter wereld zijn, roerende voorheffing die in enkele jaren verdubbeld is….men zou nog de spaartegoeden durven aanvallen.

Vandaag moeten we ons voorbereiden om de gevolgen zo goed mogelijk op te vangen.