Eerst was er de sanitaire crisis die op vandaag heel geleidelijk aan onder controle lijkt. De Europese staten hebben ervoor gekozen om er nog een economische crisis aan toe te voegen die nog maar begint.

Deze crisis is niet de Covid-19 crisis, het is deze van de lock-down die bedrijven ruïneert en ervoor zorgt dat de staten zich kunnen opwerpen als redders door van een deel van de schade het herstellen door te beweren "steun" te verlenen aan bedrijven die zij heeft gedwongen om ten minste tijdelijk, soms definitief, te stoppen met hun activiteit.

Hoe bescheiden deze "steunmaatregelen" ook zijn, zij betekenen een kolossale uitgave, waarvan de inkomsten uiteraard enorm zullen dalen, gezien het verlies van omzet en winst van de gebruikelijke bijdrageplichtigen.

Momenteel geven we uit zonder te tellen. Morgen zullen we de tekorten die de lock-down met zich heeft meegebracht wel moeten recupereren bij de bijdrageplichtigen.

Dit zal ongetwijfeld over een paar jaar gebeuren door een “lissage” van de lasten. Maar men moet er niet aan twijfelen, het zal gebeuren.

De Staten zullen het niet aandurven om de consumptie die door de crisis al fors verminderd is nog meer te belasten. Ze zullen het ook niet kunnen gaan zoeken bij de werkgelegenheid. Op het einde zullen ze zich verplicht voelen om die mensen te volgen die zonder ophouden roepen dat men op één of andere manier de “rijken moet belasten”. Zonder rekening te houden met het feit dat kapitaal reeds zwaar wordt belast onder de vorm van zeer hoge successierechten, onroerende belastingen zoals registratierechten die bij de hoogste ter wereld zijn, roerende voorheffing die in enkele jaren verdubbeld is….men zou nog de spaartegoeden durven aanvallen.

Vandaag moeten we ons voorbereiden om de gevolgen zo goed mogelijk op te vangen.

Il y eut d’abord une crise sanitaire, qui semble aujourd’hui en voie de se régler, très progressivement. Les Etats européens ont choisi d’y ajouter une crise économique, qui, elle, ne fait que commencer.

Cette crise, ce n’est pas celle du Covid-19, c’est celle du confinement, qui conduit des entreprises à la ruine et permet aux Etats de se présenter en sauveurs en réparant une partie du préjudice, en prétendant accorder des « aides » aux entreprises qu’il a contraintes à la cessation, au moins provisoire, parfois définitive, d’activité.

Aussi modestes soient ces « aides », elles représentent une dépense colossale, dont les recettes seront évidemment en baisse gigantesque, vu les pertes de chiffre d’affaires et de bénéfices des contributeurs habituels.

Aujourd’hui on dépense sans compter. Demain, il faudra bien récupérer auprès des contribuables les déficits que le confinement a engendrés.

Cela se fera sans doute sur quelques années, par un « lissage » des charges. Mais, à n’en pas douter, cela se fera.

Les Etats n’oseront pas charger encore plus la consommation que la crise a déjà fortement diminuée. Ils ne pourront non plus s’en prendre au travail. Ils finiront par se croire obligés de suivre ceux qui, sans cesse, crient qu’il faut « taxer les riches », d’une manière ou d’une autre. Sans tenir compte du fait que le capital est déjà taxé lourdement, sous forme de droits de succession très élevés, de taxes immobilières comme les droits d’enregistrement parmi les plus lourds du monde, d’un précompte mobilier qui a doublé en quelques années … on risque bien d’encore ponctionner l’épargne.

C’est aujourd’hui qu’il faut se préparer pour en amortir au mieux les conséquences.