Sinds 2005 verplicht de richtlijn « sparen » van de Europese Unie de Lidstaten om onderling gegevens uit te wisselen betreffende de interesten die hun natuurlijke personen-inwoners verkregen hebben. Dit houdt reeds voor de banken een verplichting in om samen te werken aan de vaststelling van belastingen door automatisch en verplicht het bedrag van de verkregen interesten door te geven. Op vandaag is dit systeem algemeen ingevoerd in de hele Europese Unie; de initiële uitzonderingen die ten voordele van België, Luxemburg en Oostenrijk voorzien waren, zijn verdwenen. Bovendien zal de Europese Unie voortaan, op korte termijn, een veel bredere informatie-uitwisseling doen, dit volgens het systeem dat werd voorzien door de OESO en dat gericht is op een toepassing op wereldschaal.
Enerzijds zal het niet enkel gaan over het informeren van de verblijfsstaat over het bedrag van de interesten, maar ook over het bedrag van de dividenden, de meerwaarden en het banksaldo op het einde van het boekjaar. Bovendien zal iedere “passieve” onderneming, dit wil zeggen zonder activiteit andere dan het ontvangen van inkomsten uit patrimonium, of hoofdzakelijk bestemd voor deze activiteit, behandeld wordt als transparant voor de communicatie van deze gegevens, die aan de verblijfsstaat van de economische begunstigde zullen overgemaakt worden.
De oprichting van een « vermogenskadaster » zal bijgevolg gemakkelijk zijn voor de Staten die dit willen. Het is duidelijk dat door de Staten, die niet hun kapitalen maar enkel de inkomsten belasten, te verplichten om deze gegevens over te maken, het OESO de Staten de mogelijkheid wil geven om alles te weten over het patrimonium en niet enkel de belasting van de inkomsten te vergemakkelijken.
Echter, de verscherping van de regels van de FATF inzake witwassen is duidelijk ontworpen, niet zozeer, zoals men vaak op leugenachtige manier bevestigt, om de Staten de mogelijkheid te beiden samen te werken tegen de drugstrafiek en terrorisme, maar om de banken en andere beoogde beroepen te verplichten om medewerkers in hart en nieren te worden van de Staten in hun jacht op fiscale opbrengsten die nochtans stoppen met groeien.