Depuis 2005, la directive « épargne » de l’Union Européenne oblige les Etats membres à se transmettre entre eux les informations concernant les intérêts perçus par leurs résidents personnes physiques. Cela impliquait déjà une obligation pour les banques de collaborer à l’établissement des impôts en fournissant de manière automatique et obligatoire le montant des intérêts perçus. Le système est à présent généralisé dans toute l’Union européenne; les exceptions initiales prévues en faveur de la Belgique, du Luxembourg et de l’Autriche ont disparu. De plus, suivant le système prévu par l’OCDE et destiné à s’appliquer au niveau mondial, l’Union européenne imposera désormais, à bref délai, un échange d’information beaucoup plus large.

D’une part, il ne s’agira pas seulement d’informer l’Etat de résidence du montant des intérêts, mais aussi de celui des dividendes, des plus-values et du solde du compte en fin d’année. En outre, toute société « passive », c’est-à-dire sans activité autre que la perception de revenus du patrimoine, ou destinée essentiellement à cette activité, sera traitée comme transparente pour la communication des informations, qui seront transmises à l’Etat de résidence du bénéficiaire économique.

La constitution d’un « cadastre des fortunes » s’avèrera dès lors facile pour les Etats qui le voudront. Il est clair qu’en obligeant à transmettre des informations, non seulement sur les revenus, mais sur les capitaux, à des Etats qui ne taxent pas les capitaux, mais seulement les revenus, l’OCDE veut permettre aux Etats de connaître tout sur le patrimoine, et pas seulement faciliter la taxation des revenus.

Par ailleurs, le resserrement des règles du GAFI en matière de blanchiment est clairement conçu, non pas, comme on l’affirme souvent de manière mensongère, pour permettre aux Etats de collaborer contre le trafic de drogue et le terrorisme, mais pour obliger les banques et les autres professions visés à devenir de zélés collaborateurs des Etats dans leur chasse aux recettes fiscales qui ne cessent pourtant d’augmenter.

Sinds 2005 verplicht de richtlijn « sparen » van de Europese Unie de Lidstaten om onderling gegevens uit te wisselen betreffende de interesten die hun natuurlijke personen-inwoners verkregen hebben. Dit houdt reeds voor de banken een verplichting in om samen te werken aan de vaststelling van belastingen door automatisch en verplicht het bedrag van de verkregen interesten door te geven. Op vandaag is dit systeem algemeen ingevoerd in de hele Europese Unie; de initiële uitzonderingen die ten voordele van België, Luxemburg en Oostenrijk voorzien waren, zijn verdwenen. Bovendien zal de Europese Unie voortaan, op korte termijn, een veel bredere informatie-uitwisseling doen, dit volgens het systeem dat werd voorzien door de OESO en dat gericht is op een toepassing op wereldschaal.

Enerzijds zal het niet enkel gaan over het informeren van de verblijfsstaat over het bedrag van de interesten, maar ook over het bedrag van de dividenden, de meerwaarden en het banksaldo op het einde van het boekjaar. Bovendien zal iedere “passieve” onderneming, dit wil zeggen zonder activiteit andere dan het ontvangen van inkomsten uit patrimonium, of hoofdzakelijk bestemd voor deze activiteit, behandeld wordt als transparant voor de communicatie van deze gegevens, die aan de verblijfsstaat van de economische begunstigde zullen overgemaakt worden.

De oprichting van een « vermogenskadaster » zal bijgevolg gemakkelijk zijn voor de Staten die dit willen. Het is duidelijk dat door de Staten, die niet hun kapitalen maar enkel de inkomsten belasten, te verplichten om deze gegevens over te maken, het OESO de Staten de mogelijkheid wil geven om alles te weten over het patrimonium en niet enkel de belasting van de inkomsten te vergemakkelijken.

Echter, de verscherping van de regels van de FATF inzake witwassen is duidelijk ontworpen, niet zozeer, zoals men vaak op leugenachtige manier bevestigt, om de Staten de mogelijkheid te beiden samen te werken tegen de drugstrafiek en terrorisme, maar om de banken en andere beoogde beroepen te verplichten om medewerkers in hart en nieren te worden van de Staten in hun jacht op fiscale opbrengsten die nochtans stoppen met groeien.