Le programme fiscal du nouveau gouvernement belge est pratiquement dépourvu de tout contenu. Il n’y aura aucune diminution globale d’impôts, et aucune diminution des dépenses publiques. Les uns et les autres continueront à augmenter, et il faut être un irréductible optimiste pour se contenter de la constatation que la progression des taxes et des dépenses sera simplement moins rapide qu’avant.

Il a fallu un certain culot au gouvernement pour présenter comme une mesure phare en matière fiscale, la ridiculement faible augmentation du forfait pour charges professionnelles. Cette mesure, qui ne concerne ni les indépendants, ni les retraités, ni les salariés qui optaient pour la déduction des charges réelles, ne permet à ses véritables bénéficiaires, une partie des salariés et des fonctionnaires, qu’une économie d’impôts de quelques euros par mois.

Cette économie dérisoire est compensée plus que largement, pour eux, par des petites augmentations d’autres impôts, comme les inévitables accises, et la non indexation du plafond de certaines dépenses fiscales. Cela veut dire aussi que pour ceux qui ne bénéficieront pas de la minuscule majoration du forfait pour charges, il y a purement et simplement une augmentation des impôts.

Comme, de leur côté, les régions, incapables elles aussi de réduire réellement leurs charges, adoptent une politique de réduction systématique des dépenses fiscales, c’est une véritable augmentation des impôts, certes plus modeste qu’avant, que devront supporter les contribuables. En d’autres termes : la Belgique est un des pays les plus taxés au monde, et va le rester sous la législature qui commence.

Il ne faut rien attendre, par ailleurs, du fameux « tax shift », ce glissement d’impôts annoncé, des revenus professionnels vers d’autres bases de taxation. D’abord parce qu’il ne s’agit pas d’une diminution de la charge fiscale globale, mais, comme son nom l’indique, d’un simple « glissement ».

Tout se passe comme si nos gouvernants pensaient que la justice fiscale consistait simplement à modifier la répartition des impôts, en oubliant que la justice, c’est d’abord de veiller à ce que le total des prélèvements soit juste, et ne relève pas de la spoliation.

De plus, le glissement annoncé, sans aucune précision, ne pourra être qu’extrêmement modeste. Notre système, parfaitement cynique, consiste à taxer très lourdement les revenus professionnels, non pas parce que quelqu’un s’est un jour dit que cela aurait été juste, mais simplement parce qu’ils sont, en volume, les plus nombreux. Pour faire glisser même une minime proportion de l’imposition de ces revenus sur d’autres, il faudrait augmenter très lourdement la taxation de ceux-ci.

Il n’y a donc rien de bon à attendre de l’évolution du système fiscal belge dans les prochaines années. Nous vivons dans un enfer fiscal, et rien ne sera fait pour en sortir.

Van de inhoud van het fiscaal programma van de nieuwe Belgische regering blijft praktisch niks over. Er zal geen enkele globale belastingvermindering doorgevoerd worden, en ook geen enkele vermindering van publieke uitgaven. Sommigen zullen blijven stijgen, en men moet een onverminderde optimist zijn om zich tevreden te stellen met de vaststelling dat de stijging van de belastingen en uitgaven gewoon minder snel zal gebeuren dan vroeger.

De regering moet toch een zekere mate van brutaliteit gehad hebben om de belachelijk zwakke verhoging van het forfait voor beroepskosten als maatregel van formaat in fiscale aangelegenheden voor te stellen. Deze maatregel, die noch de zelfstandigen, noch de gepensioneerden, noch de loontrekkenden die opteerden voor de aftrek van reële kosten betreft, betekent voor deze echte begunstigden, een deel van de loontrekkenden en ambtenaren, slechts een belastingbesparing van enkele euro’s per maand.

Deze onbeduidende besparing wordt voor hen meer dan ruimschoots gecompenseerd door kleine verhogingen van andere belastingen, zoals de onvermijdelijke accijnzen, en de niet-indexering van het plafond van bepaalde fiscale uitgaven. Dit betekent ook dat voor hen die niet zullen genieten van de minuscule verhoging van het forfait voor kosten, dit gewoon een belastingverhoging is.

Aangezien de regio’s van hun kant, ook in de onmogelijkheid verkerend om hun kosten echt te verminderen, een politiek van systematische vermindering van fiscale uitgaven aannemen, gaat het dus om een echte belastingverhoging voor de belastingplichtigen, weliswaar iets bescheidener dan voordien. Met andere woorden: België is één van de landen met de hoogste belastingen en zal dat ook blijven onder deze nieuwe regering.

Men moet ook niets verwachten van de fameuze “tax shift”, deze aangekondigde verschuiving van belastingen, van de beroepsinkomsten naar andere belastinggrondslagen. Eerst en vooral omdat het niet gaat om een vermindering van de globale fiscale last, maar, zoals de naam suggereert, om een eenvoudige “verschuiving”.

Alles gebeurt alsof onze leiders dachten dat de fiscale rechtvaardigheid gewoonweg bestond uit het aanpassen van de verdeling van de belastingen, hierbij vergetend dat rechtvaardigheid eerst en vooral betekent erop toezien dat het totaal van de heffingen correct is, en geen beroving is.

De aangekondigde verschuiving, zonder enige verduidelijking, zal bovendien slechts extreem bescheiden kunnen zijn. Ons systeem, bepaald cynisch, bestaat uit het zeer zwaar belasten van beroepsinkomsten, niet omdat iemand op een dag gezegd heeft dat dit correct zou zijn, maar gewoon omdat ze in volume het grootst zijn. Om ook maar een klein deeltje van de belasting van deze inkomsten te verschuiven naar andere, zou de belasting van deze inkomsten zeer zwaar moeten verhoogd worden.

Er valt dus in de volgende jaren niks goeds te verwachten van de evolutie van het Belgisch fiscaal systeem. We leven in een fiscale hel en er zal niets gedaan worden om er uit te geraken.