Eén van de algemene principes van goed bestuur die door de Europese justitie erkend worden, is deze van de rechtszekerheid: elke administratie moet burgers en bedrijven rechtszekerheid garanderen, met andere woorden de zekerheid van juridische gevolgen van handelingen gesteld met de instantie. Het is om die reden dat een Staat akkoorden, die te goeder trouw werden afgesloten met bedrijven of andere belastingplichtigen, niet ter discussie mag stellen, en dit zelfs op fiscaal vlak.

Nochtans deinst de Europese Commissie er de afgelopen tijd zelf niet voor terug om akkoorden die door de fiscus van enkele Staten met bedrijven werden afgesloten, ter discussie te stellen. Dat is de hele discussie van de “rulings”, waarvan de geldigheid vandaag wordt besproken door de Europese Commissie, die nochtans over zeer weinig competentie op fiscaal vlak beschikt, maar die hiervoor de regels van het concurrentierecht gebruikt dat een bijzonder extensieve interpretatie geven aan het begrip “staatssteun”.

Onlangs was dit nog het geval voor België voor wat betreft de “excess profit ruling”, net zoals voor andere landen die bijna systematisch worden gekozen onder de “kleine” landen van de Unie.

Het offensief van de Commissie is duidelijk politiek: zij wil bevoegdheden op fiscaal vlak naar zich toetrekken, dit ten voordele van de “grote” Staten, die gehinderd worden door de fiscale voordelen die, omwille van “omvang”, door de kleinere Staten moeten toegekend worden. De gekozen doelwitten zijn systematisch bedrijven die goed gekend zijn bij het publiek en de berichtgeving wordt op professionele manier verzekerd door de Europese autoriteiten.

Daarna nemen diverse verenigingen die ten dienste staan van de zaak van de Staten tegen de bedrijven die maar lobbyisten zijn die zich kwalificeren als NGO’s, het over door bedrijven te verwijten dat ze zich, zelfs wettelijk, organiseren om minder belastingen te betalen. Ze lijken te vergeten dat belastingen kosten zijn en dat de rol van de bedrijven bestaat uit het beperken van de niet-productieve kosten wanneer ze wettelijk gezien kunnen vermeden worden.