De lock-down crisis werd op economisch vlak niet door iedereen op dezelfde manier bekeken. Voor sommigen is de beperkte activiteit tijdens een tiental weken een catastrofe, soms betekent het zelfs het faillissement. Bedrijven zijn over het algemeen niet gemaakt om een onderbreking van hun activiteit, zonder inkomsten, te dragen, terwijl de vaste kosten blijven doorwegen. Soms is dit in een gedeeltelijke maatregel ook zo voor de personeelsleden van die bedrijven.

Maar daarnaast hebben velen geen enkel rechtstreeks economisch gevolg ondervonden, als ze het zeer zware verlies van individuele vrijheden als resultaat van de lock-down hebben gedragen, omdat ze hebben kunnen blijven werken in een openbare functie of omdat ze niet hebben kunnen blijven werken omdat ze leven van uitkeringen en nog steeds hetzelfde hebben ontvangen.

Dit onrecht was niet gewenst. Het is het resultaat van keuzes, misschien wel ongelukkige keuzes, maar die te goeder trouw genomen werden op het vlak van de volksgezondheid. Maar we moeten niet verwachten dat deze ongelijkheid rond de overheidslasten op een dag zal gecompenseerd worden omdat de politieke netwerken van hen die niets verloren hebben, te sterk zijn: het gaat hier over een andere wet van de sterkste.

De ongelikte beer