Er is een vreemde beweging op gang gekomen om de straffeloosheid van de zogenaamde “klokkenluiders” te verzekeren die hun functie binnen de banken, fiduciaires of andere private organen hebben gebruikt om, vaak in strijd met hun beroepsgeheim, de pers te informeren over persoonlijke gegevens, zoals het inkomstenniveau of het fortuin, van privépersonen. Deze zogenaamde “klokkenluiders” hebben volledig het recht om niet van het kapitalisme, het bankgeheim of deze van adviesbureaus te houden, maar niemand heeft hen verplicht om in die vennootschappen te werken, en, wanneer zij die keuze hebben gemaakt, moeten ze er de gevolgen van dragen, ook de strafrechtelijke gevolgen.

Tegelijkertijd zien we tot onze verbazing dat diezelfde persorganen kritiek geven op zij die elementen van politieke aard in verband met het gedrag van de onfortuinlijke democratische presidentskandidate van de Verenigde Staten en haar partij aan het publiek hebben bekend gemaakt.

Nochtans lijkt het verspreiden van informatie van politieke aard aan het grote publiek duidelijk onder de nobele activiteit van een « klokkenluider » te vallen. Het is daarentegen wel een misdrijf om de pers in te lichten over het patrimonium van privépersonen als men zich ertoe verbonden heeft om dat niet te doen.