De grote ophef in de media over de “klimaatwaarschuwing” dreigt grote gevolgen te hebben op fiscaal vlak.

Het is ongetwijfeld bijna geloofwaardig, maar, zelfs in een land als België, één van de twee of drie meest belaste landen in de wereld, moeten we in de volgende jaren vrezen voor een gevoelige verhoging van de fiscaliteit.

Enerzijds lijken de beoogde maatregelen in de strijd tegen de “klimaatopwarming” inderdaad te leiden tot zware uitgaven voor de Staat, die er waarschijnlijk van zal profiteren om zich nog bijkomende regelgevende bevoegdheden toe te eigenen in verschillende domeinen.

Dat betekent nog meer administraties, bijkomende restricties van de individuele vrijheden, en overheidsuitgaven voor infrastructuur. Dit alles dreigt zich te vertalen in nieuwe aanzienlijke belastingen, omdat, zoals gewoonlijk, niemand overweegt om de bestaande uitgaven te verminderen. Onze leiders gaan er altijd van uit dat de bestaande uitgaven heilig zijn en ze bespreken enkel de ontwikkeling van nieuwe beleidslijnen, die systematisch bijkomende uitgaven met zich meebrengen.

Bovendien profiteren meerdere partijen ervan om twee zaken die geen enkel verband met elkaar houden aan elkaar te linken: enerzijds het klimaatbeleid en de “vermindering van ongelijkheden” anderzijds. Dat is profiteren van de situatie om nog meer herverdeling te creëren in een land dat reeds één van die landen is waar deze herverdeling zo belangrijk is. Dat betekent concreet dat er op vandaag reeds in België een belangrijk deel, bijna een derde, van de inkomsten van de mensen gemiddeld van de Staat komt, met andere woorden van politieke beslissingen, en niet van eigen keuzes of hun eigen vermogen.

Een verhoging van de uitgaven en een verhoging van de herverdeling houden allebei een gevoelige verhoging van de belastingen in. Het lijkt moeilijk te denken dat dit zal leiden tot iets anders dan een vergroting van de armoede.