Onder impuls van Europa heeft België een hervorming doorgevoerd van de manier waarop inkomsten uit onroerend goed van Belgen in het buitenland worden belast.

Er werd dus zo een echte gasfabriek opgericht, die zeker voldoet aan de Europese eisen van gelijkheid tussen inkomsten van Belgische en buitenlandse afkomst.

Het systeem, dat ofwel niet-verifieerbare expertise in het buitenland ofwel een forfaitaire berekeningsmethode omvat en dat de potentiële inkomsten van een onroerend goed in het buitenland bij benadering reproduceert, zal een enorme hoeveelheid werk met zich meebrengen, zowel voor de belastingplichtigen en hun raadgevers als voor de belastingdienst.

Honderdduizenden brieven zullen moeten uitgewisseld worden tussen de overheid en de belastingplichtigen.

En dat alles voor bijna niets. De overgrote meerderheid van de onroerende goederen die in het buitenland door Belgische ingezetenen worden gehouden, bevindt zich in landen waar zij een vrijstelling genieten op grond van een verdrag ter preventie van de dubbele belasting.

Het betreft met andere woorden inkomsten die in België vrijgesteld zijn en uitsluitend in het buitenland belastbaar zijn.

De Belgische fiscus hoeft enkel het bedrag te kennen om de zogenaamde "progressievoorbehoud" toe te passen, d.w.z. om de andere inkomsten te belasten rekening houdend met het bestaan van deze buitenlandse inkomsten.

In elk geval gaat het om vrij kleine bedragen, die waarschijnlijk verre van het belang rechtvaardigen van het extra werk dat aan de belastingplichtige en de administratie wordt opgelegd. Op een dag, zoals elk jaar, zullen we horen dat de administratie "geen middelen heeft". Dit zal alleen waar zijn als we vertrekken van het idee dat we de minste verordening in detail moeten toepassen, zonder rekening te houden met de rentabiliteit van het werk dat van overheidsambtenaren wordt gevraagd.

De ongelikte beer.