Officiële instanties, zoals het Planbureau, maken zich zorgen over het feit dat er nog steeds geen regering is en zien, terecht, dat het begrotingstekort maar blijft stijgen.

Dat is ongetwijfeld een gevolg van een gebrek aan moed van de vorige regering die nooit iets gedaan heeft om de uitgaven te doen dalen en van gebruikelijke begrotingstechnieken van een uittredende regering die de lasten voor de toekomst laat.

Maar we kunnen er zeker van zijn dat de volgende regering, welke dat ook zal zijn, niet meer moed zal hebben voor wat betreft de uitgaven, want het verworven of nog te winnen electoraal achterban moet behouden worden. We moeten er maar het beste van maken: de begroting van de Staat zal nooit verbeteren, want we hebben het over een “bodemloos vat” dat nooit zal gevuld geraken.

In afwachting kunnen we ons troosten met het feit dat er geen verhoging is zolang er geen nieuwe regering is, en dat het ontbreken van een parlementaire meerderheid bijna altijd de invoering van nieuwe belastingen belemmert.

De belastingplichtigen verliezen ongetwijfeld niets door te moeten wachten aangezien er op een dag wel een nieuwe regering zal geïnstalleerd worden en dat die regering op die dag, zoals gewoonlijk, zal zeggen dat het in de onmogelijkheid verkeert om zijn uitgaven te verlagen, met uitzondering misschien van een paar besparingen op de werkingskosten zoals ze dat noemen, terwijl ze op geen enkele manier zullen voldoen aan de definitie van “besparingen”. Deze besparingen veronderstellen in een normale begroting, met andere woorden het budget van huishoudens en niet dat van de Staat, dat er een beetje geld op de kant wordt gezet. In het beste geval zou het kunnen gaan over de schrapping van bepaalde uitgaven. Maar voor een regering is wat men noemt een “besparing”, eenvoudigweg het feit van het niet meer verhogen van de uitgaven. Wanneer men het geld van anderen beheert, zoals regeringen dat doen, dan is men snel tevreden…