Het is ongetwijfeld voorbarig voor de media om de laatste tijd de dood van het bankgeheim aan te kondigen. Het is zeker dat de intenties van de regering om de toegang door de fiscus tot de saldo’s van de bankrekeningen van Belgische inwoners te vergemakkelijken een bijkomende slag toekent aan een “geheim” waarvan de omvang alsmaar kleiner wordt.
Een recent arrest van het Hof van Beroep van Antwerpen heeft echter een controverse aangesneden die in 2018 de aandacht heeft getrokken van de pers. Het betrof een poging van de Bijzondere Belastinginspectie om de lijst te krijgen van alle verrichtingen die in België werden uitgevoerd met buitenlandse kredietkaarten. De fiscus bevestigde, misschien niet geheel onterecht, dat de Belgische inwoners buitenlandse kredietkaarten gebruikten om aankopen te doen in België en zo aan haar toezicht te ontsnappen.
Hij had, niet aan een kredietkaartenmaatschappij, maar aan een dienstverleningsbedrijf, dat de verrichtingen voor deze maatschappijen centraliseerde, de lijst van dergelijke verrichtingen opgevraagd. De maatschappij had dit geweigerd met als argument het bankgeheim en ze had zijn gelijk gehaald voor de rechtbank van eerste aanleg van Antwerpen.
De fiscus is in beroep gegaan en dit beroep werd verworpen door het Hof van Beroep van Antwerpen. Het Hof heeft geoordeeld dat het bankgeheim niet enkel van toepassing is op de kredietmaatschappijen zelf, maar ook op hun dienstverleners en dat zij het bankgeheim moesten garanderen, dit niet enkel naar hun klanten toe (de maatschappijen die de kaarten uitgeven), maar ook naar de klanten van die klanten, als derden.
Het gaat dus om een verwerping, door het gerecht, van een ware “fishing expedition”, waarbij de belastingadministratie geen welbepaald persoon onderzocht, maar er integendeel naar zocht om de namen te verkrijgen van personen die eventueel verdacht kunnen zijn.
Het lijkt er niet op dat één van de intenties van de huidige regering is om dergelijke verrichtingen voortaan toe te laten. Het bankgeheim is dus niet volledig dood…