In de lente en deze herfst heeft onze regering een manier gevonden om een groot deel van de economie af te maken en in het bijzonder vele KMO’s, ondernemingen waarvan men ons elk jaar terecht zei dat ze de echte motor waren van de welvaart.

Door hen in de lente gedurende bijna drie maanden en deze herfst tussen ten minste één en twee maanden te verhinderen om te werken, waarbij een groot deel van hun lasten op hun schouders bleven rusten, gaat een groot deel van hen failliet en duwt men een deel van hun loontrekkenden in de werkloosheid.

Dit allemaal voor gezondheidsresultaat die op z’n minst twijfelachtig is als men het vergelijkt met de landen die hun bedrijven niet hebben gesloten.

Dit gaat ook gepaard met een belangrijk verlies van inkomsten voor de Staat die overigens geconfronteerd wordt met nog hogere kosten dan voorheen: werkloosheidsuitkeringen, vermeende “hulp”, onvoldoende maar duur, aan de slachtoffers van deze richtlijnen…

Men zegt ons dat de budgettaire kost zeer laag zal zijn omdat de interestvoeten nul zijn. Er wordt vergeten dat de schuld op zich verhoogt en dat we die op een dag zullen moeten terugbetalen of ze beperken.

Die dag zal men goed zien dat de ”leningen van vandaag de belastingen van morgen zijn”.

De ongelikte beer