Het is altijd vreemd om te zien welk, zeer bijzonder, prisma de meeste journalisten gebruiken wanneer ze fiscale vragen beginnen te stellen. Alles wordt altijd, of toch bijna, bekeken vanuit het standpunt van de fiscus, met andere woorden van de autoriteit.

Wanneer men aankondigt dat een conjunctureel element automatisch een vermindering van inkomsten met zich meebrengt voor de Staat, leest men over het algemeen een titel in de zin van “België verliest 200 miljoen”. Diezelfde waarheid zou onder de titel “De Belastingplichtigen winnen 200 miljoen” kunnen voorgesteld worden. Maar niemand heeft ooit dergelijke titel gezien, alsof, a priori, de fondsen die in de Schatkist binnenkomen daar goed zitten of nuttiger lijken dan wanneer ze in de handen van economische actoren of werknemers zouden zitten.

Deze systematische pro-Staat visie is verrassend als men weet dat de journalisten zelf ook belastingplichtigen zijn die er vaak veel aandacht aan besteden om het bedrag van hun belastingen te verlagen door alle wettelijke middelen te gebruiken zoals, bijvoorbeeld, het systeem van het innen van auteursrechten gebruiken, dat veel minder zwaar belast wordt dan de vergoedingen. Als dit hen 2.000 € kan doen winnen, vertellen zij dan aan hun vrienden dat “België 2.000 € verloren heeft”?

De ongelikte beer