We weten dat de registratie- en successierechten niet enkel werden geregionaliseerd, maar dat deze voortaan ook worden geïnd door het Vlaamse Gewest zelf, dat beschikt over haar eigen administratie, genaamd VLABEL. Zij heeft zich ook het recht toegeëigend om rulings te geven over de zaken die onder de gewestelijke bevoegdheden vallen, en dus ook inzake registratie- en successierechten.

We moeten vaststellen dat in vele gebieden, waaronder de levensverzekeringen, en meer bepaald het probleem van de schenkingen van rechten door de verzekeringnemer aan de erfgenamen, deze administratie zich duidelijk onderscheiden heeft van de opvattingen die van de federale administratie der registratie, en van de Federale Dienst van Voorafgaande Beslissingen waren, en dit telkens door het begrip van fiscaal misbruik die in de Vlaamse Codex staat, maar die de exacte omzetting is van de antimisbruikmaatregel in de federale wetboeken, buiten alle proportie te trekken.

Deze administratie lijkt van mening te zijn dat er sprake is van misbruik telkens men een belasting probeert te vermijden, terwijl de wet vereist dat men zich vrijwillig in het toepassingsgebied stelt die de wetgever wou, wat bewijst dat de wetgever een breeder draagvlak aan de tekst wou geven dan wat in realiteit het geval is. VLABEL lijkt ten onrechte een algemene regel te maken van een begrip dat een beperkte toepassing moest behouden.

We kunnen hiervoor geen andere verklaring vinden dan de wens van een nieuwe dienst om aan te tonen dat ze bestaat, en om de belastingplichtige en het gewest dat ze vertegenwoordigt te schaden.