De rode en groene politiekers, die vaak als voornaamste doel hebben om de inkomsten van de Staat te doen stijgen, zeggen vandaag bezorgd te zijn door het feit dat de fiscale administratie minnelijke regularisaties aanvaardt van inkomsten afkomstig van buitenlandse goederen.

Wanneer diezelfde administratie fraude ontdekt, en haar rendement verhoogt, verheugen diezelfde partijen zich nochtans openlijk. Kunnen zij uitleggen waarom de zaken veranderen wanneer het de belastingplichtigen zelf zijn die komen opbiechten dat ze nagelaten hebben om inkomsten aan te geven gedurende de laatste 7 jaren ?

De rol van de fiscale administratie is om belastingen te heffen. Als een belastingplichtige erkent, ook al is dit laattijdig, inkomsten te hebben verkregen, is het normaal dat ze deze belast en is het logisch dat uniforme regels worden opgesteld om deze procedure te regelen.

We zouden niet weten wat er aan de fiscus kan verweten worden als hij zo zijn taak van het innen van belastingen uitvoert. Voor een keer dat de belastingplichtigen deze vrijwillig willen betalen, zou het absurd zijn om hun offer niet te aanvaarden.

Zij worden ongetwijfeld niet vervolgd op strafrechtelijk gebied wanneer ze regulariseren. Maar dit geldt voor nagenoeg iedereen die, zonder een spontane ontwikkeling te kunnen inroepen, het voorwerp uitmaakt van een fiscaal onderzoek die een fraude aan het licht brengen. Iedereen weet dat het onmogelijk en ongerechtvaardigd is om hen allemaal te vervolgen. Het behoud van een permanent systeem van administratieve regularisatie moet dus iedereen tevreden stellen, behalve de fundamentalisten van het etatisme.