Van de inhoud van het fiscaal programma van de nieuwe Belgische regering blijft praktisch niks over. Er zal geen enkele globale belastingvermindering doorgevoerd worden, en ook geen enkele vermindering van publieke uitgaven. Sommigen zullen blijven stijgen, en men moet een onverminderde optimist zijn om zich tevreden te stellen met de vaststelling dat de stijging van de belastingen en uitgaven gewoon minder snel zal gebeuren dan vroeger.

De regering moet toch een zekere mate van brutaliteit gehad hebben om de belachelijk zwakke verhoging van het forfait voor beroepskosten als maatregel van formaat in fiscale aangelegenheden voor te stellen. Deze maatregel, die noch de zelfstandigen, noch de gepensioneerden, noch de loontrekkenden die opteerden voor de aftrek van reële kosten betreft, betekent voor deze echte begunstigden, een deel van de loontrekkenden en ambtenaren, slechts een belastingbesparing van enkele euro’s per maand.

Deze onbeduidende besparing wordt voor hen meer dan ruimschoots gecompenseerd door kleine verhogingen van andere belastingen, zoals de onvermijdelijke accijnzen, en de niet-indexering van het plafond van bepaalde fiscale uitgaven. Dit betekent ook dat voor hen die niet zullen genieten van de minuscule verhoging van het forfait voor kosten, dit gewoon een belastingverhoging is.

Aangezien de regio’s van hun kant, ook in de onmogelijkheid verkerend om hun kosten echt te verminderen, een politiek van systematische vermindering van fiscale uitgaven aannemen, gaat het dus om een echte belastingverhoging voor de belastingplichtigen, weliswaar iets bescheidener dan voordien. Met andere woorden: België is één van de landen met de hoogste belastingen en zal dat ook blijven onder deze nieuwe regering.

Men moet ook niets verwachten van de fameuze “tax shift”, deze aangekondigde verschuiving van belastingen, van de beroepsinkomsten naar andere belastinggrondslagen. Eerst en vooral omdat het niet gaat om een vermindering van de globale fiscale last, maar, zoals de naam suggereert, om een eenvoudige “verschuiving”.

Alles gebeurt alsof onze leiders dachten dat de fiscale rechtvaardigheid gewoonweg bestond uit het aanpassen van de verdeling van de belastingen, hierbij vergetend dat rechtvaardigheid eerst en vooral betekent erop toezien dat het totaal van de heffingen correct is, en geen beroving is.

De aangekondigde verschuiving, zonder enige verduidelijking, zal bovendien slechts extreem bescheiden kunnen zijn. Ons systeem, bepaald cynisch, bestaat uit het zeer zwaar belasten van beroepsinkomsten, niet omdat iemand op een dag gezegd heeft dat dit correct zou zijn, maar gewoon omdat ze in volume het grootst zijn. Om ook maar een klein deeltje van de belasting van deze inkomsten te verschuiven naar andere, zou de belasting van deze inkomsten zeer zwaar moeten verhoogd worden.

Er valt dus in de volgende jaren niks goeds te verwachten van de evolutie van het Belgisch fiscaal systeem. We leven in een fiscale hel en er zal niets gedaan worden om er uit te geraken.