Onze regeringsleiders zijn duidelijk niet in staat om van systeem te veranderen, zelfs niet wanneer ze nieuwe coalities vormen. Men kondigt ons minuscule verlagingen van enkele belastingen aan, maar ten koste van verhogingen van andere belastingen. Kortom, we blijven bij het model van de super welvaartsstaat, ambitieus en inefficiënt, die beweert alles te regelen volgens ieders mogelijkheden, deze “fictie volgens dewelke iedereen wordt geacht te leven ten koste van alle anderen”, zoals Frédéric BASTIAT beweert. Niemand heeft de moed om wat geen model is, maar een permanente mislukking, in vraag te stellen. Niemand zegt dat men zou moeten beginnen met een herziening van de uitgaven van de staat, met zich af te vragen welke uitgaven in realiteit te rechtvaardigen zijn en alle andere radicaal te schrappen.

Men blijft spreken over “voordelen” van verlagingen, en niet van de publieke uitgaven, maar van hun groeipercentage. Soms durft men ze zelfs kwalificeren als nieuwe belastingen, zoals de vorige regering op systematische manier heeft gedaan.