Het motto van de minister van Financiën is dat het inkomen uit arbeid te zwaar wordt belast en dat dit gecompenseerd moet worden door het minder te belasten en andere soorten inkomsten hoger, zwaarder te belasten.

Want zoals altijd is er geen sprake van dat onze politici de totale belastingdruk verlagen.

Maar de realiteit is dat hij niet eens doet wat hij zegt.

Laten we het hier niet eens hebben over de belasting van het auteursrecht, waarbij de voorwaarden van het gunstregime veel strenger worden gemaakt, zonder dat dit zelfs maar overeenkomt met een concessie elders. Dit is niet om zogenaamde "misbruiken" te bestrijden, die niet bestaan, maar duidelijk om beroepsinkomsten van bepaalde categorieën zwaarder te belasten.

Hetzelfde geldt voor het project "mini-belastinghervorming": de minister beweert dat het gaat om het verhogen van het belastbaar minimum (wat overeenkomt met een belastingvermindering) en, in ruil daarvoor, om het wegwerken van fiscale "niches".

Wat hij niet zegt, is dat veel van deze zogenaamde "niches" betrekking hebben op beroepsinkomsten. Dit is het geval voor allerlei voordelen die forfaitair worden beoordeeld, de inhouding onder strengere voorwaarden van premies die een aanvullend pensioen financieren, de inhouding, die men voornemens is in te trekken, van investeringen in bepaalde vennootschapsvormen...

Dit alles betreft bijna uitsluitend mensen die werken, meestal zelfstandigen of kaderleden.

Al deze niches zijn bedoeld om de buitensporige belasting van beroepsinkomsten te compenseren. Door ze af te schaffen, wordt deze belasting verder verhoogd voor sommige werknemers, die over het algemeen het meest dynamisch en nuttig zijn voor de economie.

En in totaal, zelfs als zij ook zullen profiteren van de verhoging van het belastbaar minimum, zullen ze uiteindelijk nog steeds meer belasting betalen dan voorheen, omdat de basisleer is dat voor elke euro korting die aan sommigen wordt toegekend, anderen nu meer moeten betalen, zelfs meer dan vandaag.

In zijn schijnbare logica veroorzaakt dit systeem in feite een diepgaand onevenwicht in de beroepscategorieën. Het is duidelijk dat de overgrote meerderheid van de ambtenaren en uitkeringsgerechtigden zal winnen, terwijl zelfstandigen, kaderleden en sommige werknemers in de privésector zullen verliezen. Dit is duidelijk een politieke doelstelling, niet het technische resultaat van maatregelen die ten onrechte als "neutraal" worden voorgesteld.