De nieuwe belasting op de effectenrekeningen is erg paradoxaal. Op het eerste gezicht kunnen we redelijk gerust zijn. Het gaat slechts over een tweede versie van de belasting die door de vorige regering werd ingevoerd, aan hetzelfde tarief en op een soortgelijke grondslag. Het is weliswaar een belasting op een deel van het vermogen, die wordt geïnd aan een tarief van 0,15%, wat op zich niet erg angstwekkend is. Dat heeft dus de indruk dat er niet veel veranderd is, behalve dat de Staat, door “de rekening” te belasten en niet de mensen die ze aanhouden, een betere garantie van betaling verkrijgt en een goedkope inningsprocedure, aangezien alles door de banken zal betaald worden, uiteraard ten laste van hun klanten.

En het is correct dat de spaarders zich niet onmiddellijk veel zorgen moeten maken over deze belasting die hun spaargeld niet al te veel zal belasten. En iedereen heeft begrepen dat het volstaat om …geen effectenrekeningen te hebben om geen belasting op de effectenrekeningen te moeten betalen, wat niet belet effecten te hebben…

Maar naar de toekomst toe werd voortaan vastgesteld en bevestigd dat België er niet voor terugdeinst om het kapitaal jaarlijks te belasten. Het is weliswaar niet tegen een hoog tarief, en het gaat maar over een deel van het fortuin, maar iedereen weet dat wanneer een belasting wordt gevestigd deze echt niet meer verdwijnt.

En integendeel, zoals dat vroeger al het geval was voor de successierechten, voor de inkomstenbelastingen, wordt ze uiteindelijk altijd behouden en verhoogd door een andere wet of door een gerechtelijke beslissing, ook al wordt ze tijdelijk geannuleerd.

Dat is waar men schrik moet voor hebben: het behoud van deze vermogensbelasting, haar uitbreiding en de verhoging van haar tarief, zonder de vele andere lasten te verminderen die in België de inkomsten uit kapitaal treffen en haar overdracht onder levenden of bij overlijden.