Er werd een interessante beslissing genomen door de rechtbank van eerste aanleg van Luik inzake de vrijstelling van inkomsten van Luxemburgse oorsprong.

De belastingplichtige woonde in België en was zaakvoerder van een B.V. H, een vennootschap naar Luxemburgs recht die actief is in de commercialisatie van veranda's en waarvan hij het grootste gedeelte van het kapitaal bezit.

Hij gaf in België zijn inkomsten van Luxemburgse oorsprong aan onder het stelsel van bezoldigingen voor bedrijfsleiders; hij vermeldde uitdrukkelijk dat deze inkomsten van Luxemburgse oorsprong waren.

De taxatieambtenaar weigerde de inkomsten van Luxemburgse oorsprong vrij te stellen door te laten gelden dat « als de belastingplichtige een vrijstelling eist op grond van een dubbelbelastingverdrag, moet hij aantonen dat de belastingvoorwaarden die door dit verdrag worden opgelegd, weldegelijk voldaan zijn. De toepassingsvoorwaarden voor een uitzonderingsstelsel tegenover een gewoonlijk stelsel moeten bewezen worden door de belastingplichtige die er het voordeel van opeist ».

Welnu, de belastingplichtige legde vele stukken neer die een Luxemburgse aanwezigheid aantoonden.

De administratie baseerde zich op artikel 15§1 van Het Belgisch-Luxemburgs dubbelbelastingverdrag om de vrijstelling in België te weigeren, op basis van de woonplaats van de belastingplichtige; volgens deze bepaling, « zijn de lonen, salarissen en andere gelijkaardige bezoldigingen die een inwoner van een contracterende Staat ontvangt in het kader van een betaalde baan, enkel belastbaar in deze contracterende Staat (België) ».

De administratie weigerde in zijn geheel elke vrijstelling van inkomsten, en zou de totaliteit van deze inkomsten in België belasten, zonder rekening te houden met de door de belastingplichtige neergelegde stukken, die zijn fysieke aanwezigheid in het Groothertogdom Luxemburg aantoonden.

De belastingplichtige liet voor de rechtbank gelden dat het feit dat de bewijsstukken werden genegeerd, het bewijs van het gemelde principe miskende en de aangekondigde belastingen willekeurig maakte.

Volgens de belastingplichtige, die door de rechtbank zal gevolgd worden, kan de administratie slechts aan de willekeur ontsnappen als ze wat betreft de elementen waarover zij beschikt en onder controle van de rechtbanken, de verhouding tussen de belastbare inkomsten in België en in het Groothertogdom Luxemburg vastlegt.

In dit opzicht stelt de rechtbank vast dat er uit alle documenten die de eiser voorgelegd heeft, blijkt dat hij op regelmatige basis fysiek in het Groothertogdom Luxemburg aanwezig is.

Het onderzoek van het uittreksel van de visakaarten voor het betwiste jaar toont herhaaldelijke uitgaven over het hele jaar 2007 aan en regelmatig uitgevoerde uitgaven op diverse locaties in het Groothertogdom.

De belastingplichtige legde ook nog de maandelijkse betaling van huurgelden voor de kantoren die hij gebruikt te Rombach, alsook telefoonkosten.

De voorgelegde facturen in bijlage van de klacht toonden aan dat vele prestaties werden geleverd ten voordele van klanten en vennootschappen die in het Groothertogdom Luxemburg gevestigd zijn.

Ontvangstbewijzen voor parkeerkosten in de stad Luxemburg tonen ook nog de fysieke aanwezigheid van de belastingplichtige in het Groothertogdom Luxemburg aan.

De rechtbank werpt ook op dat het feit betrapt te zijn op overdreven snelheid in Arlon, Attert of Léglise in de richting van het Groothertogdom Luxemburg de overtuiging nog versterkt dat de belastingplichtige regelmatig naar het Groothertogdom Luxemburg ging tijdens werkdagen.

Volgens de rechtbank tast het feit dat deze documenten die aan de Belgische staat werden overhandigd en de concrete gevolgen die eruit voortvloeien en die eenvoudigweg genegeerd werden, de bijdrage willekeurig aan.

Het rechtsmiddel werd gegrond verklaard en leidt tot de annulering van de bijdrage.

We zullen uit deze beslissing onthouden dat de administratie de argumentatie van een belastingplichtige die een fysieke aanwezigheid in Luxemburg aantoont, niet kan verwerpen zonder in de willekeur te vallen en zonder het dubbelbelastingverdrag dat werd afgesloten tussen België en Luxemburg te schenden.

Une décision intéressante a été rendue par le Tribunal de première instance de Liège en matière d’exonération des revenus d’origine luxembourgeoise.

Le contribuable était résident belge et gérant d’une société de droit luxembourgeois active dans la commercialisation de vérandas, dont il détenait l’essentiel du capital.

Il déclarait en Belgique ses revenus d’origine luxembourgeoise sous le régime de rémunérations de dirigeants d’entreprise; il mentionnait toutefois expressément que les revenus étaient d’origine luxembourgeoise.

Le taxateur refusait d’exonérer les revenus d’origine luxembourgeoise, faisant valoir que « si le contribuable revendique une exonération prévue par une convention préventive de la double imposition, il lui incombe de démontrer que les conditions de taxation édictées par cette convention sont bien réunies. Les conditions d’application d’un régime d’exception par rapport à un régime habituel doivent être prouvées par le contribuable qui en revendique le bénéfice ».

Or le contribuable déposait de nombreuses pièces montrant une présence luxembourgeoise.

L’administration se fondait sur l’article 15 de la Convention belgo-luxembourgeoise préventive de la double imposition pour refuser l’exonération en Belgique, au vu de la résidence belge du contribuable.

Or, selon cette disposition, « les salaires, traitements et autres rémunérations similaires qu’un résident d’un Etat contractant reçoit au titre d’un emploi salarié ne sont imposables que dans cet Etat, à moins que l’emploi ne soit exercé dans l’autre Etat contractant. Si l’emploi y est exercé, les rémunérations reçues à ce titre sont imposables dans cet autre Etat ».

L’administration refusait en bloc toute exonération des revenus, et entendait taxer la totalité de ceux-ci en Belgique, sans tenir compte des pièces déposées par le contribuable, lesquelles démontraient pourtant sa présence physique au Grand Duché de Luxembourg.

Le contribuable fit valoir devant le tribunal que le fait d’ignorer les pièces probantes méconnaissait la preuve de principe rapportée et rendait arbitraires les impositions annoncées.

Selon le contribuable, qui sera suivi par le tribunal, l’Administration ne peut échapper à l’arbitraire que si, sous le contrôle des tribunaux, elle fixe au regard des éléments dont elle dispose, la proportion des revenus imposables en Belgique et au Grand Duché de Luxembourg.

Le tribunal constate à cet égard qu’il résulte de l’ensemble des documents que le contribuable produit qu’il assure une présence physique régulière au Grand Duché de Luxembourg pour les besoins de l’entreprise.

L’examen du relevé des cartes Visa pour l’année litigieuse démontre des dépenses récurrentes sur toute l’année 2007 et exposées à intervalles réguliers dans diverses localités du Grand Duché de Luxembourg.

Le contribuable établissait encore le paiement mensuel de loyers pour les bureaux qu’il occupe à Rombach ainsi que des frais de ligne téléphonique.

Les factures produites en annexe de la réclamation démontraient que de nombreuses prestations avaient été fournies au profit de clients et sociétés établies au Grand Duché de Luxembourg.

Des reçus pour frais de stationnement dans la ville de Luxembourg attestaient encore de la présence physique du contribuable au Grand Duché du Luxembourg.

Le tribunal relève enfin que le fait d’être surpris en infraction d’excès de vitesse à Arlon, Attert ou Léglise en direction du Grand Duché du Luxembourg renforce encore la conviction que le contribuable se rendait souvent au Grand Duché de Luxembourg durant des jours de travail.

Selon le tribunal, le fait d’ignorer purement et simplement ces documents qui ont été communiqués à l’Etat belge et les conséquences concrètes qui en résultent, c’est-à-dire la preuve du lieu d’exercice de l’activité du contribuable à l’extérieur de Belgique, entache d’arbitraire la cotisation.

Le moyen est jugé fondé et conduit à l’annulation de la cotisation.

On retiendra de cette décision que l’administration ne peut rejeter en bloc l’argumentation d’un contribuable qui démontre une présence physique au Luxembourg sans basculer dans l’arbitraire et sans violer la Convention préventive de la double imposition conclue entre la Belgique et le Luxembourg.