Zwitserland staat onder aanzienlijke druk vanwege de Verenigde Staten en de Europese Unie. Ze willen Zwitserland niet alleen verplichten om zijn bankgeheim op te zeggen (wat het in werkelijkheid al stap voor stap doet). Ze willen de Zwitserse banken ook verplichten om deel te nemen aan een automatische gegevensuitwisseling over de inkomsten waargenomen door buitenlandse inwoners.
Omdat Zwitserland wenst te ontsnappen aan de beschuldiging van medeplichtigheid aan fiscale fraude, die overigens onrechtmatig is, dacht het hier adequaat op te antwoorden door het “Rubik”-systeem voor te stellen.
Zwitserland heeft met Oostenrijk, met het Verenigd Koninkrijk en onder voorbehoud van ratificatie met Duitsland dergelijke akkoorden afgesloten. Die akkoorden voorzien dat de Zwitserse banken voortaan een “voorheffing” zullen inhouden op de inkomsten van de inwoners van die landen en dat die som integraal zal toekomen aan de fiscale administratie van het land van verblijf. Het systeem laat aan Zwitserland terecht toe om te stellen dat ze niet alleen de betaling van de werkelijk verschuldigde belastingen verzekert, doch er zelfs actief aan meewerkt. Tegelijkertijd laat het systeem ook de bewaring van het bankgeheim toe aangezien de identiteit van de titularis van de rekening niet wordt meegedeeld aan de buitenlandse fiscus.
De landen die een dergelijke overeenkomst hebben gesloten hebben echter geëist dat zij wordt toegepast met een terugwerkende kracht van 9 of 10 jaar. Daarbij moet een zwaar onderhandelde forfaitaire voorheffing automatisch worden ingehouden door de Zwitserse banken. Die voorheffing wordt berekend op grond van de situatie van de rekeningen op een datum in het verleden, dit voor de cliënten die nog een rekening zouden hebben op een toekomstige datum, die vastgesteld werd in de overeenkomst.
De voorheffing zou automatisch worden ingehouden op de rekeningen van de cliënten die op die laatste datum nog open zijn.
De cliënt van de Zwitserse bank heeft dus slechts één keuze. Ofwel aanvaardt hij dat men de aanzienlijke voorheffing inhoudt op het kapitaal. Ofwel moet hij zijn rekening bij de Zwitserse bank sluiten zonder een nieuwe bankrekening te openen in Zwitserland vóór de datum waarop de voorheffing moet worden ingehouden.
Wij vernemen zopas dat Zwitserland een dergelijk akkoord aan België zou hebben voorgesteld, door middel van een voorheffing van 34 % op het kapitaal, die de belastingen van het verleden forfaitair dekt.
Een dergelijk akkoord zou in theorie beslist aanzienlijke voordelen bieden aan de Belgische fiscus, maar in de praktijk zal dit niet gelden voor vrijwel alle betrokken belastingplichtigen.
Immers, indien men rekening houdt met een rendement van 3 % op de rekening in de loop van de laatste 7 jaren waarop de fiscus kan terugkomen in geval van fraude, zullen de inkomsten van de belastingplichtige tijdens die gehele periode slechts 21 % van het verworven kapitaal voorstellen. De belasting die hij ontweken heeft, maakt 15 % uit van die 21 %, zijnde … 3,15%.
Indien hij dergelijke intresten zou regulariseren door middel van het systeem “EBA BIS”, zou de belastingplichtige een boete betalen van 10 %. Dit zou leiden tot de volgende berekening: 25 % x 21 % = 5,25 %.
Er bestaat dus geen enkele logische reden voor een belastingplichtige om de betaling van 34 % van een kapitaal te aanvaarden om zo een belasting te dekken die 3,15 % van dit kapitaal voorstelt, op inkomsten die in het beste geval lager zijn dan 21 % van dit kapitaal. In België zou hij diezelfde inkomsten in de meeste gevallen immers kunnen regulariseren voor 5,25 % van datzelfde kapitaal.
Het Zwitserse initiatief lijkt dus bijzonder onhandig omdat het logischerwijze niemand kan interesseren, behalve de personen die niet aangegeven beroepsinkomsten hebben verworven die belastbaar zijn aan meer dan 50 %.