De regering is verwonderd te zien dat, ondanks de belastingverhogingen die beslist werden, de fiscale inkomsten toch wat lager zijn dan voorzien.

Om dit fenomeen te begrijpen, is het nochtans voldoende om terug te denken aan de curve van de Amerikaanse economist Arthur LAFFER.

Hij heeft simpelweg opgemerkt dat, als de belasting wordt afgehouden aan het tarief van 0%, de opbrengsten uiteraard nihil zijn. Maar hij voegt toe dat als de belastingen aan het tarief van 100% geheven worden, de opbrengsten ook nihil zijn, omdat niemand de moeite doet om te werken als de Staat alle vruchten van zijn werk verkrijgt.

Vandaar de fameuze « curve van LAFFER », die aantoont dat, wanneer men de belastingtarieven verhoogt, de opbrengsten tot op een bepaald punt stijgen, en dat ze, eens dat punt voorbij, beginnen te dalen, om naar nul te gaan.

Onze regeringsleiders zouden zich moeten bewust worden van het feit dat zij, door systematisch de belastingen te verhogen, het hoogste punt van de curve voorbij zijn en hoe meer ze de belastingen zullen verhogen, hoe minder opbrengsten ze zullen innen.

Als de Staat op een steeds grotere proportie van het resultaat van het werk van de mensen blijft beslag leggen en voortdurend meer blijft uitgeven, zullen er voor belastingplichtigen die steeds meer ontmoedigd geraken, niet voldoende inkomsten noch uitgaven meer overblijven om te belasten.

Le gouvernement s’étonne de voir que malgré les augmentations d’impôts décidées, les recettes fiscales sont nettement inférieures à ce qu’il avait prévu.

Il suffit pourtant, pour comprendre ce phénomène, de se rappeler la courbe de l’économiste américain Arthur LAFFER.

Celui-ci a simplement remarqué que, si l’impôt est prélevé au taux de 0 %, les recettes sont évidemment nulles. Mais il ajoute que si les impôts sont perçus au taux de 100 %, les recettes sont également nulles, parce que personne ne se donne la peine de travailler si l’Etat capte la totalité du fruit de son labeur.

D’où la fameuse « courbe de LAFFER », qui montre que, lorsqu’on augmente les taux d’impôts, les recettes montent jusqu’à un certain point, et qu’au-delà de ce point les recettes commencent à diminuer, pour tendre vers zéro.

Nos gouvernants devraient se rendre compte du fait qu’ils ont dépassé, à force d’augmenter systématiquement les impôts, le point maximum de la courbe, et que plus ils augmenteront encore les impôts, moins ils percevront de recettes.

Si l’Etat continue à accaparer une proportion de plus en plus importante du produit du travail des gens, et à dépenser sans cesse davantage, il ne reste plus ni revenus suffisants à imposer, ni dépenses à taxer, pour des contribuables de plus en plus découragés.