Er werd een zaak aanhangig gemaakt voor het Hof van Beroep van Luik die de administratie tegenover een Belgische inwoner stelde die werkt als zaakvoerder van een Luxemburgse BVBA.

De belastingplichtige wordt in Luxemburg belast op de bezoldigingen die hij van het bedrijf ontvangt voor zijn arbeid in loondienst. De Belgische staat is echter van mening dat zijn volledige inkomen belastbaar is in België en weigert de vrijstelling van de bezoldigingen die door het bedrijf worden uitgekeerd.

Een van de vragen die aan het Hof werden voorgelegd, betreft de bepaling van de belastingbevoegdheid die in elke staat wordt erkend. Om dit te doen, heeft het Hof artikel 15 toegepast van het Verdrag ter voorkoming van de dubbele belasting dat tussen België en Luxemburg werd afgesloten ; dit is een gelegenheid om de regels die in de materie gelden, nog eens te herhalen.

In principe zijn de Belgische inwoners volgens artikel 5 van het WIB in België belastbaar op al hun wereldinkomsten.

De dubbele belastingverdragen (DBV) die door België werden afgesloten, hebben als doel de dubbele belastingen die door de tegengestelde toepassing van de fiscale wetgeving van de betrokken staten, de verblijfsstaat en de staat van waar de inkomsten komen, zouden kunnen ontstaan, te beperken.

De DBV kennen de belastingbevoegdheid op algemene wijze toe aan de verblijfsstaat. Maar, wanneer de bronstaat voldoende verbanden kan rechtvaardigen, kent het DBV op beperkte of onbeperkte wijze, de bevoegdheid om de inkomsten die op hun grondgebied werden verdiend, toe aan de bronstaat.

Wanneer de bronstaat het recht op belasten wordt toegekend, legt het DBV aan de verblijfsstaat op om de dubbele belasting die er uit ontstaat, recht te trekken. In België wordt de dubbele belasting, onder voorbehoud van progressiviteit, gecorrigeerd door een vrijstelling van de inkomsten die belast worden in een andere staat.

De allocatieve regels van de belastingbevoegdheid met betrekking tot arbeidsinkomsten zijn opgenomen in artikel 15 van het Belgisch-Luxemburgse DBV. Dit artikel voorziet de principsbevoegdheid van de verblijfsstaat behalve als de verloonde activiteit wordt uitgeoefend in de andere contracterende staat.

In het arrest van 15 januari 2014 dat het voorwerp was van dit commentaar, begint het Hof met te herhalen dat artikel 15 van toepassing is op bezoldigingen van bedrijfsleiders die een activiteit van dagelijks leidinggevend bestuur of van technische, commerciële of financiële aard uitoefenen. In dat geval moet de situatie van de belastingplichtige dus conform dit artikel worden beoordeeld.

Vervolgens citeert het Hof paragraaf 8 van het Slotprotocol van het voorgenoemde Verdrag dat zegt dat « in de zin van artikel 15, §§ 1 en 2, wordt verondersteld dat een verloonde arbeid in de andere contracterende staat wordt uitgeoefend wanneer de activiteit voor dewelke de lonen, salarissen en andere bezoldigingen worden betaald, effectief wordt uitgeoefend in deze andere staat, het is te zeggen wanneer de loontrekkende fysiek aanwezig is in die andere staat om er deze activiteit uit te oefenen ».

De belasting van de bezoldiging van de loontrekkende in Luxemburg vereist dus zijn fysieke aanwezigheid op datzelfde grondgebied.

In dit geval is het Hof van mening dat als de belastingplichtige effectief de kern van zijn werk in de kantoren van het bedrijf in Luxemburg uitoefent, een deel van zijn activiteit bestaande uit huisbezoeken bij klanten wordt uitgevoerd in België, dat de Belgische staat dus het recht heeft om het gedeelte van inkomsten die op haar grondgebied wordt gegenereerd te belasten en de bijdragen in proportie met de fysiek in Luxemburg uitgeoefende activiteit moet verminderen.

La Cour d’appel de Liège a été saisie d’un litige qui opposait l’administration à un résident belge travaillant comme gérant au sein d’une SARL luxembourgeoise.

Le contribuable est imposé au Luxembourg sur les rémunérations que lui verse la société au titre de son activité salariée. L’Etat belge estime toutefois que la totalité des revenus de son résident est imposable en Belgique et refuse l’exonération des rémunérations versées par la société.

L’une des questions soumises à la Cour porte sur la détermination du pouvoir de taxation reconnu à chaque Etat. Pour se faire, la Cour fait application de l’article 15 de la Convention préventive de la double imposition conclue entre la Belgique et le Luxembourg ; l’occasion de rappeler les règles qui régissent la matière.

En principe, conformément à l’article 5 du CIR, les résidents belges sont imposables en Belgique sur la totalité de leurs revenus mondiaux.

Les conventions préventives de la double imposition (CPDI) conclues par la Belgique ont pour objet de limiter les doubles impositions qui peuvent résulter de l’application concurrente de la législation fiscale des deux Etats en présence, l’Etat de résidence et l’Etat de la source des revenus.

De manière générale, les CPDI attribuent le pouvoir de taxation à l’Etat de résidence. Toutefois, lorsque l’Etat de la source peut justifier de liens suffisants, la CPDI lui accorde, de manière limitée ou non, le pouvoir de taxer les revenus produits à l’intermédiaire de son territoire.

Lorsque l’Etat de la source se voit reconnaître le droit de taxer, la CPDI impose à l’Etat de résidence de corriger la double imposition qui en résulte. En Belgique, la double imposition est corrigée par une exonération, sous réserve de progressivité, des revenus taxés dans l’autre Etat.

Les règles distributives du pouvoir d’imposition concernant les revenus d’emploi sont contenues à l’article 15 de la CPDI belgo-luxembourgeoise. Cet article prévoit la compétence de principe du pays de résidence sauf si l’activité salariée est exercée dans l’autre Etat contractant.

Dans l’arrêt du 15 janvier 2014 qui fait l’objet de ce commentaire, la Cour commence par rappeler que l’article 15 est applicable aux rémunérations des dirigeants de société qui exercent une activité de gestion journalière de direction ou de caractère technique, commercial ou financier. En l’occurrence, la situation du contribuable doit donc être appréciée conformément à cet article.

La Cour cite ensuite, le paragraphe 8 du protocole final de la Convention précitée qui précise qu’ « au sens de l’article 15, §§ 1 et2, il est entendu qu’un emploi salarié est exercé dans l’autre Etat contractant lorsque l’activité en raison de laquelle les salaires, traitements et autres rémunérations sont payés est effectivement exercée dans cet autre Etat, c’est à dire lorsque le salarié est physiquement présent dans cet autre Etat pour y exercer cette activité ».

L’imposition de la rémunération du salarié au Luxembourg est donc subordonnée à sa présence physique sur ce même territoire.

En l’espèce, la Cour estime que si le contribuable exerce effectivement l’essentiel de son travail dans les bureaux de la société au Luxembourg, une partie de son activité, qui consiste à démarcher la clientèle à domicile, est effectuée en Belgique. Selon la Cour, l’Etat belge est donc en droit d’imposer la partie des rémunérations produites à l’intermédiaire de son territoire et doit dégrever les cotisations en proportion de l’activité exercée physiquement au Luxembourg.